Η αποβιομηχάνιση της Ελλάδας

Η ελληνική βιομηχανία γεννιέται στα μέσα του 19ου αιώνα. Ωστόσο τα πρώτα της σταθερά βήματα επιχειρούνται στην ασφυκτικά περιορισμένη ελληνική επικράτεια κατά την περίοδο 1867-1874 όταν η οικονομία γενικότερα διάγει τον πρώτο αναπτυξιακό κύκλο της. Εκατό νέα ατμοκίνητα εργοστάσια ιδρύονται με κύριο προσανατολισμό στην εγχώρια αγορά αλευροβιομηχανίες, βαμβακουργίες, βιομηχανίες τροφίμων, σαπωνοποιίες, ελαιουργίες, οινοποιΐες, βυρσοδεψεία και μηχανουργεία.

Σε αυτή την πρώτη φάση ανάπτυξης, από όλους τους κλάδους η βαμβακουργία παρουσιάζει τη μεγαλύτερη συγκέντρωση παραγωγής. Σχεδόν ταυτόχρονα εκδηλώνεται υψηλός "μεταλλευτικός πυρετός" με εντατικές έρευνες του υπεδάφους και συστηματικές προσπάθειες εκμετάλλευσης του ορυκτού πλούτου της χώρας. Πρόδρομη και ηγετική θέση στις προσπάθειες αυτές κατέχει η μεταλλουργία μολύβδου στο Λαύριο που ιδρύθηκε το 1865....(Από την έκδοση του ΣΕΒ «έναν αιώνα στην υπηρεσία της επιχειρηματικής ιδέας»)

Τα τελευταία χρόνια ακούμε συνέχεια για το κλείσιμο μεγάλων παραγωγικών μονάδων στη χώρα μας με αποτέλεσμα τον περιορισμό εξαγωγών και φυσικά την ταυτόχρονη απώλεια θέσεων εργασίας. Το άλλοτε ποιοτικό ελληνικό προϊόν τείνει να υποκατασταθεί από εισαγώμενο και όχι πάντα καλύτερης ποιότητας προϊόν. Ακόμα ψάχνουμε να βρούμε απομεινάρια ελληνικών προϊόντων που δεν παράγονται πλέον και αναφέρομαι σε βαμβακερά, μάλλινα είδη, είδη ένδυσης, υπόδησης κ.λπ. κ.λπ. Δεν αναφέρομαι στα ηλεκτρικά είδη, εκεί πάντοτε υπήρχε προτίμηση από εμάς τους ίδιους στα εισαγώμενα. Κακώς, ακόμη υπάρχουν ψυγεία της τότε ΙΖΟΛΑ που λειτουργούν... Θα μπορούσα να αναφερθώ σε πολλά άλλα παραδείγματα. Παραθέτω έναν σύνδεσμο που οδηγεί σε ένα άρθρο με τίτλο "Πώς οδηγηθήκαμε στην αποβιομηχάνιση" της Ρ. Ζαχαριάδου, όπου  ο ενδιαφερόμενος  έχει τη δυνατότητα να διαβάσει αρκετά στοιχεία επί του θέματος. 

http://geopolitical-team.blogspot.com/2011/02/blog-post_12.html