Στη δίνη των εκλογών
Του Μανόλη Αστυρακάκη
(Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας μην τους φοβάσαι,
…πάντα στο νου σου νά ʼχεις την Ιθάκη)Οι εκλογές της 6ης Μαΐου 2012 θα είναι εντελώς διαφορετικές από πολλές απόψεις. Δυο είναι τα κυρίαρχα στοιχεία:
α) Οι παρενέργειες της μνημονιακής πολιτικής β) Το διαγραφόμενο τέλος του δικομματισμού.
Ωστόσο, οι αρχηγοί των δύο παλαιών «κομμάτων εξουσίας» (προσωνυμία που φέρνει πλέον συνειρμούς αποτυχίας) συμπεριφέρονται σαν να μην έχει συμβεί τίποτε. Τα ίδια τετριμμένα προεκλογικά κολπάκια: Προσπάθεια πόλωσης, λεονταρισμοί, ψευδοδιλήμματα, φανφάρες, ψεύτικες υποσχέσεις. Και ενώ είναι βέβαιο ότι θα συνεργαστούν, αφού έχουν βάλει φαρδιά πλατιά τις υπογραφές τους στο συμβόλαιο με τους τοκογλύφους, υποκρίνονται ότι κονταροχτυπιούνται σαν γραφικοί δονκιχωτικοί μονομάχοι. Είναι έκδηλη η προσπάθειά τους να ορθώσουν μπροστά στο λαό το παλαιοκομματικό δίλημμα: ή αυτοί ή το χάος. Αλλά αυτό το χάος ούτε αυτοφυές είναι ούτε το προκάλεσε ο λαός. Και γνωρίζει πολύ καλά ο λαός ποιοι είναι υπεύθυνοι και υπόλογοι γιʼ αυτό.
Από την άλλη μεριά συμβαίνουν έντονες ανακατατάξεις των πολιτικών δυνάμεων. Δεν μπορούμε παρά να παραδεχτούμε ότι αυτό είναι ένα υγιές σύμπτωμα για το μέλλον της ελληνικής κοινωνίας. Η πολυφωνία είναι ζωτικό στοιχείο της δημοκρατίας. Αντίθετα ο δικομματισμός, με τη συνεχή εναλλάξ νομή της εξουσίας, επέβαλε αυτοδίκαια ιδιοκτησιακή σχέση, και το χειρότερο, με την ευτελιστική πελατειακή νοοτροπία δίχασε τον ελληνικό λαό σε δυο αντιμαχόμενα στρατόπεδα. Χωρίς αμφιβολία, ο λαός, τώρα που έχει να επιλέξει ανάμεσα σε πολλά κόμματα, ανακαλύπτει ότι είναι περισσότερα τα κοινά στοιχεία που τον ενώνουν.
Δεν πρέπει ακόμη να ξεχνάμε ότι ο δικομματισμός υπηρέτησε τα συμφέροντα της ολιγαρχίας, κάνοντας συχνά εκπτώσεις και συμβιβασμούς, για να αποσπάσει την εύνοια ολιγαρχικών και μονοπωλιακών κέντρων.
Καταλύτης σʼ αυτές τις εκλογές είναι το «αμφιλεγόμενο» Μνημόνιο. Τι είναι τελικά, σωτηρία ή καταστροφή; Ομολογουμένως υπάρχει σύγχυση και έντονος προβληματισμός. Αυτοί που το υπέγραψαν, επιμένουν ότι η παραμονή στο Μνημόνιο είναι μονόδρομος για την έξοδο της χώρας από την κρίση. Και ακόμη, ότι είναι προϋπόθεση για την παραμονή μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτές οι διατυπώσεις είναι γενικές και αόριστες. Προκύπτουν ερωτήματα καίρια που ζητούν απάντηση: Είναι ή δεν είναι αλήθεια ότι θα υπάρξει δέσμευση της χώρας για πολλές δεκαετίες, με επαναλαμβανόμενα μέτρα και παρατεταμένη ύφεση; Είναι ή δεν είναι αλήθεια ότι τα χρήματα των δανείων θα πηγαίνουν κατά προτεραιότητα στην αποπληρωμή των δόσεων τών προηγούμενων δανείων; Λέγεται μάλιστα ότι ούτε καν θα έρχονται στην Ελλάδα. Και ακόμη, υπάρχει ή όχι ο κίνδυνος ξεπουλήματος του εθνικού πλούτου και της εθνικής κυριαρχίας;
Αν είναι έτσι, η κατάσταση διαγράφεται ζοφερή. Δηλαδή, τελικά, τι πάμε να περισώσομε, όταν θα έχομε απολέσει την αξιοπρέπεια και την περηφάνεια μας, όταν θα έχει υποθηκευτεί η χώρα και η εθνική ανεξαρτησία;
Από την άλλη μεριά, υπάρχει ο αντίλογος: Οι δανειακές συμβάσεις είναι αντισυνταγματικές, όπως υποστηρίζουν συνταγματολόγοι και οικονομολόγοι, γιατί περιέχουν όρους επαχθέστατους για την επιβίωση του λαού και γιατί υπονομεύουν την εθνική ανεξαρτησία, και επομένως είναι δυνατό να ακυρωθούν. Όσο για την εκβιαστική απειλή της έξωσης τής χώρας από την Ε.Ε., αναμφισβήτητα πρόκειται για ένα μοχθηρότατο επιχείρημα. Δηλαδή, η παραμονή στην Ε.Ε. έχει ως προϋπόθεση την πλήρη υποταγή και αποδοχή των εξευτελιστικών όρων του Μνημονίου που υπαγορεύονται από την απληστία των διάφορων τοκογλυφικών οίκων; Αυτό δεν μπορεί να είναι σύμφωνο με τις αρχές και το δίκαιο μιας Ευρωπαϊκής Ένωσης, μιας Ευρώπης των λαών, της αλληλεγγύης και της ισοτιμίας! Είναι καιρός, επί τέλους, να γίνει αντιληπτό ότι δεν μπορεί να ευδοκιμήσει η ιδέα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όταν καταστρατηγούνται αυτές οι αξίες, της ισοτιμίας και της αλληλεγγύης. Με αυτό που επιδιώκουν να επιβάλουν, να υπάρχουν αφεντικά και σκλάβοι στην Ε.Ε., είναι σίγουρο ότι δεν μπορούμε να πάμε βήμα παρακάτω. Με ποια λογική και με ποιο δίκαιο θα παίρνομε χρήματα από τη Γερμανία με επιτόκιο 5%, τα οποία η ίδια έχει πάρει από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα με επιτόκιο 1ή 2%; Ας μην ξεχνάμε ότι η ίδια η Γερμανία μετά το τέλος του Πολέμου έκανε αναδιαπραγμάτευση του χρέους της.
Είναι καιρός πλέον να απαλλαγούμε από φοβικά σύνδρομα και να βγάλομε τον βρόγχο που μας έχουν βάλει στον τράχηλο, προτού πνιγούμε.
Την επομένη των εκλογών θα βρεθούμε σε μια αποφασιστική καμπή της νεοελληνικής ιστορίας. Και πρέπει να γίνει σωστή ανάγνωση της λαϊκής ετυμηγορίας. Ενδεχομένως να υπάρχει έκδηλο το στοιχείο του θυμού και επιτακτική η ανάγκη τιμωρίας. Που σημαίνει ότι αιωρείται διαρκώς το αίτημα για κάθαρση. Σε αυτή τη δύσκολη συγκυρία, για να βγούμε από το τέλμα, διαφαίνεται λογικά ότι ένας δρόμος υπάρχει: Η σύμπραξη, ή τέλος πάντων συνεργασία, ανθρώπων τίμιων, γενναίων και αποφασιστικών. Συνεργασία όχι μόνο κομμάτων, αλλά και ατόμων. Που θα μείνουν σταθεροί, πέρα από ιδεολογικές στρατηγικές, στους παρακάτω κοινούς στόχους:
α) Να καταγγείλουν τις αντισυνταγματικές συμβάσεις, καθιστώντας σαφές ότι δεν υπάρχει καμιά πρόθεση δόλου σχετικά με τα χρέη μας, αλλά και ότι δεν δεχόμαστε πλέον άλλους δανεισμούς με όρους αποικιοκρατίας και υποτέλειας.
β) Να δώσουν προτεραιότητα στην ανάπτυξη της χώρας και στην αξιοποίηση του εθνικού πλούτου.
γ) Να εφαρμοστεί επί τέλους το «πόθεν έσχες» και να πάρουν πίσω από τους άρπαγες το λεηλατημένο δημόσιο χρήμα.
Ασφαλώς αυτός ο δρόμος θα είναι δύσβατος. Αλλά θα ξέρομε ότι τον χαράξαμε εμείς , ότι βγάζει σε κάποιο ξέφωτο και θα μάς οδηγήσει τελικά στην Ιθάκη. Είναι βέβαιο ότι ο ελληνικός λαός είναι πρόθυμος και μεγαλύτερες θυσίες να κάμει, αρκεί να ξέρει ότι τα χρήματά του θα πηγαίνουν για την ανάπτυξη και την αναγέννηση της πατρίδας του και όχι για να κάνουν συνεχή αφαίμαξη οι τοκογλύφοι επί δεκαετίες.
Η οικονομική κρίση και οι παρενέργειές της δεν χτύπησαν μόνο τη χώρα μας. Οι χώρες της Ευρώπης βρίσκονται σε αναβρασμό. Αποκορύφωμα η Γαλλία, που μέχρι χθες είχε ανθηρή οικονομία. Είναι «ηλίου φαεινότερον» ότι στον ευρωπαϊκό, γιατί όχι και στον παγκόσμιο, ορίζοντα αντιπαρατίθενται πλέον δυο αντίπαλα στρατόπεδα. Από τη μια είναι τα αρπακτικά, μονοπώλια, Δ.Ν.Τ., Τράπεζες. Το έκτρωμα του καπιταλισμού, που δεν έχει ιδεολογία ούτε πατρίδα. Και από την άλλη οι λαοί. Οι αγωνιζόμενοι λαοί, που διασώζουν τελικά την τιμή και την αξιοπρέπεια του ανθρώπινου πολιτισμού. Είναι αυτοί οι λαοί σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη που διαλάλησαν: «Είμαστε όλοι Έλληνες». Κι εμείς, ανταποδίδοντας την αγάπη τους, διαβεβαιώνομε ότι θα είμαστε πάντα δίπλα τους, στον κοινό αγώνα, τον αγώνα των λαών, που θέλουν να ζήσουν ειρηνικά και αδελφωμένα, με αξιοπρέπεια και ανθρωπιά.
Υστερόγραφο: Φίλε αναγνώστη, αν παρʼ όλα αυτά παραπονεθείς ότι δεν έδειξα καθαρά το δρόμο για την Ιθάκη, σου λέω μόνο τούτο: «…η Ιθάκη δεν σε γέλασε, έτσι σοφός που έγινες, ήδη θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν»…
Στη δίνη των εκλογών
Πηγή: Εφημερίδα Πατρίς (http://www.patris.gr/)
